Γενικολογώντας...

Πέμπτη, 4 Δεκεμβρίου 2008


Το '73 η απειλή ηταν εξόφθαλμη. Ήταν μπροστά σου, την ένιωθες πριν μιλήσεις, πριν εκφραστείς, πριν ακόμα διεκδικήσεις. Έπνιγε τη φωνή σου και το βίωνες αυτο καθημερινά. Ασφυκτιούσε ο νους σου και ο αγώνας για ελευθερία και για μια ζωή ανθρώπινη φαινόταν μονόδρομος. Μέχρι που αυτή η εξατομικευμένη ανάγκη γίνηκε συλλογικός αγώνας. Αγώνας πραγματικός, αντίσταση στη φοίμωση και την συνεχή και απάνθρωπη καταστολή. Και αυτό δεν σταμάτησε να υπάρχει καθώς ο στόχος ήταν εμφανής, ξεκάθαρος. Όλοι γνώριζαν πως θα εξελισσόταν η κατάσταση, θα έφτανε το φοιτητικό κίνημα μέχρι τέλους. Μέχρι κάποιοι να κάνουν το πιο "ηλίθιο" πράγμα που δεν θα έβαζε κανείς με το νου του. Να πιαστούν κάτι παλληκάρια και κάτι κοπελιές -ανόητα πιτσιρίκια είμαι σίγουρος πως κάποιοι θα τους αποκαλούσαν απο μέσα τους, εναποθέτοντας τις τελευταίες δικές τους ελπίδες πάνω τους- από τα κάγκελα του ΕΜΠ απέναντι σε οπλισμένες δυνάμεις και σε ερπηστριοφόρα....

Η μόνη διαφορά με τη σημερινή "φοίμωση" και "καταστολή" είναι οτι υπάρχει σε αναλογία, ζει, μπολιάζει τις ψυχές τον ανίδεων και αυτών-που-κοιτάζουν-τη-δουλειά-τους υποβόσκωσα. Ξεχνάμε εύκολα, αυτό ειναι de facto. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οτι οι "αγωνιστές" μας είναι μαλθακοί, φλώροι, τεμπέληδες. Κρύβονται πίσω από το δαχτυλό τους όσον αφορά την προσωπική τους άποψη και προσπιούνται τον ισχυρό-ισχυρή ανατροπέα της κατάστασης πίσω απο παραταξιακές κουκούλες και με έμβλημα την Παρωπίδα ξεκινάν "αγώνα" για "κινητοποίηση", "αντίσταση", "ανατροπή". Ωραίες λέξεις έτσι? Έμορφες, εύμορφες, ισχυρές, ηχηρές... Ό,τι πρέπει δηλαδή για να κάνουμε τη δουλίτσα μας. Άρα και χρήσιμες....

Ας προσπαθήσει να δει κανείς τι έπεται στο -όχι και τόσο μακρινό- μέλλον και θα καταλάβει την βαρύτητα της κατάστασης.. Τα πράγματα λίγο πολύ είναι γνωστά. Χωρίς να εκπροσωπεί κάααποιος κάααποια παράταξη μπορεί να πει με ευκολία πως έχουν τα πράγματα και πως μοιάζει ο κοινωνικοπολιτικός ορίζοντας.Αναξιοκρατία, ιδιωτικοποιήσεις (που κατά τη γνώμη μου συνιστούν πρώτης τάξης έναυσμα για κοινωνικές διακρίσεις... Ο έχων και ο μη έχων... Ο νοών νοείτω...), ανασφάλιστη εργασία, μόρφωση υπο το καθεστώς "χρησιμότητας" και "ανταγωνιστικότητας" αντι ουσιώδους εκπαίδευσης, καθοδήγηση κ.α. Έχουμε μπροστά μας ένα σύστημα ξεδιάντρωπο όπου η καταστολή οποιασδήποτε μορφής διεκδίκησης όποιου δικαιώματος καταπνίγεται από "ζαρντινιέρες" και απο τον διπλανό μας που φοβάται, ή απλά δεν τον ενδιαφέρει. Σου λέει ποιός ο λόγος να ασχολήθω με αυτές τις χαζομάρες, εγώ μπορώ και ζω μες στην ανετίλα μου, μες στα παρτάκια, την καλοπέραση. Η καταστολή ξέρετε δεν έρχεται μονάχα απο τις μπατσικές δυνάμεις ελέγχου και καταστολής. Όοοοχι, η καταστολή πηγάζει πρωτίστως από τον φόβο και την αδιαφορία. Ε, μπορεί και η αδιαφορία να ειναι πιο επικίνδυνη, ποιος ξέρει?

Επικίνδυνο είναι και το κλισέ. Πορεία της 17 Νοέμβρη (χωρισμένη σε μπλοκ, καθώς υπάρχουν διαφορές στα πιστεύω και στον τρόπο επίτευξής τους βεβαίως βεβαίως)? Κλισέ. Κατάληψη συμβολική? Κλισέ. Συνελεύσεις, ένταση, φωνές, πλαίσια, ψήφος, τάχαμου διαφορές εμού και εσού λόγω ταμπέλας? Αστείο. Και κλισέ. Εκλογές τμημάτων σχολών και υποδιαιρέσεις σε σώματα και ανύπαρκτες διαφορές που τις βλέπουν μοναχά οι "διαβασμένοι"? Χυδαίο. Εκνευριστικό. Κοινότυπο. Ά, και κλισέ.

Ε τότε ρε παιδιά τι μας μένει? Η ηττοπάθεια και ο μηδενισμός? Η προσμονή για κάτι καλύτερο που κάποιος, κάπου, κάποτε θα ξεκινήσει επειδή η κατάσταση θα έχει φτάσει στο απροχώρητο? Η αποκρουστική, προαναφερθείσα αδιαφορία? Μήπως να αρπάξουμε κανα καδρόνι κι όποιον πάρει ο χάρος? Μμμμ, ελκυστικό απο μεριάς καποιων σιχαμένων -και ντεμέκ φιλοσοφημένων αγανακτισμένων- που ρημάζουν, πυρπολούν, βιαιοπραγούν και κυκλοφορούν με σπρέυ και μαντίλες στη μουτσούνα τους επειδη φοβούνται την ίδια τους την ταυτότητα. Αλλά ξέχασα, αυτοί δεν αναγνωρίζουν τον "στενο" και υποβαθμισμένο ανθρωπιστικώς και κοινωνικώς ρατσιστικό και βίαιο όρο της ταυτότητας. Λες και η ταυτότητα είναι μονάχα το καρτελάκι που κουβαλάς στην τσέπη σου... Αχαμ, εεε, παρεκτράπηκα αλλά δεν πειράζει, όλα αλληλοσυνδεόμενα είναι...

Συγγνώμη αλλά λύση συγκεκριμένη, λιτή, σαν συνταγή απο τον τσελεμεντέ -με το παρδόν δηλαδή- δεν υπάρχει. Δεν ήρθα εδώ να το παίξω φωστήρας άλλοστε. Και όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους κάτι τέτοιο ειναι προφανώς τουλάχιστον αστείοι. Προτάσεις όμως μπορούν να κατατεθούν πολλές. Σε κάποιο τραπέζι καφενείου να κάτσεις θα ακούσεις ένα σωρό. Μήπως να σταματήσουμε αυτή την υποκρισία της Παράταξης και να αναγεννηθεί αυτή η έννοια χωρίς ενδοπαραταξιακά συμφέροντα, χωρίς δύναμη ιεραρχίας, χωρίς κεφάλια και "γιοσουφάκια". Έτσι, αυτή η ανίσχυρη παράταξη, με ξεκάθαρους στόχους αμόλυντους από ηγετικές περσόνες παίζει και να καταφέρει κατιτίς. Μήπως υπάρχει ανάγκη (λέω εγώ τώρα) για υγιή παρακίνηση και ενασχόληση με τα κοινωνικά θέματα που αφορούν τον καθένα μεμονομένα αλλά και συλλογικά? Μηπώς καταφέρει κάτι το φοιτητικό κίνημα με ουσιώδεις αγώνες και οχι συμβολικές κατακραυγές αλλά μεσα από πορείες δίχως νεφελώδεις διαφορές με κοινούς στόχους χωρίς την μάσκα της εχθροποίησης του "αντιπάλου"? Γιατί όχι και μέσα απο εικαστικούς τρόπους έκφρασης (διαμαρτυρία μέσα από την Φωτογραφία, την Μουσική, την Πεζογραφία κτλ.). Γιατι όχι και μέσα απο ουσιώδη αρθρογραφία?

Τέλος πάντων... Τρόποι υπάρχουν. Να, και 'γω τώρα θα παω σε κάνα καφενείο με την παρέα μου, θα πιούμε κανα ρακόμελο και θα εφεύρουμε μερικούς. Το θέμα είναι αν πιστεύουμε όντως σε αυτούς, αν ειναι εφικτοί και αποτελεσματικοί, αν θίγουν κάποιους (δικαίως ή αδίκως), αν παρακινούν τους νοήμονες με ορθό τρόπο ή αν απλώς ειναι γεννήματα του ν-οστού καραφακίου.


Θ.Φ.