Υπόλογοι Του Κινήματος...

Δεν θα αναλωθώ στο κυρίως γεγονός αυτού καθεαυτού καθώς λίγο-πολύ η αγανάκτηση του καθενός σχετικά με το “μεμονωμένο περιστατικό” έχει βαρέσει κόκκινα. Μπάτσοι με ύφος μπάτσου και συμπεριφορά ανάλογη είναι σύνηθες φαινόμενο. Λαός φυλάξει δε, μη βρεθείς μπροστά του τη στιγμή που βρίσκεται “εν βρασμώ ψυχής” (όπως δικαιολογεί -αυτολεξεί- η υπεράσπιση και η “δικαιοσύνη” το θύτη του εκάστοτε -α, να 'το πάλι- “μεμονωμένου περιστατικού”), σε πήρε και σε σήκωσε...

Θα θίξω όμως το άααλλο, το εξωφρενικό. Δεν νοείται τηλεοπτικό κανάλι, ραδιο-φονικός σταθμός, εφημερίδα που να μην ασχολείται με το θέμα του μπάχαλου. Αποπροσανατολίζοντας την κοινή γνώμη (και μη με παρεξηγήσετε, δεν σκοπώ στο ίδιο), τα μίντια καυτηριάζουν και αναλύουν από πάσης πλευράς το θέμα του γνωστού-άγνωστου-και-μη-εξαιρετέου κουκουλοφόρου.

Άρωμα αναρχίας, σπασμένα γυαλιά, καμένα αυτοκίνητα αλλά και κάδοι σκουπιδιών. Αυτή ήταν η γενικότερη εικόνα της πόλης το βράδυ της Δευτέρας 8 Δεκέμβρη. Παρακολουθώντας δε από την πορεία αριστερά σου και δεξιά σου μασκοφόρους κουκουλοφόρους (τόσο πολύ ντρέπονται πια για την πρόσοψή τους?) να λεηλατούν τράπεζες, καταστήματα μεγάλων αλυσίδων πάσης φύσης αλλά και καταστήματα μικροεμπόρων και προσφοράς υπηρεσιών σε έκαιγε μέσα σου βαθιά η οργή και το μόνο όπλο σου ήταν η παράκληση να σταματήσουν, ανήμπορος να κάνεις κάτι παραπάνω να τους εμποδίσεις.. Αν αντιτίθεσαι ιδεολογικά σε κάθε είδους άσκηση βίας κατακλύζεσαι απο αγανάκτηση. Είσαι ανίκανος την δεδομένη στιγμή να σταθείς εμπόδιο στις καταστροφές που στο κάτω κάτω δεν εξυπηρετούν τίποτα παραπάνω απο μια προσώπικη και στιγμιαία εκτόνωση. Ιδεολογίες και σκεπτικισμοί δεν πρέπουν ούτε νοούνται ούτε χωράνε στο προφίλ του βάνδαλου. Άλλωστε έχεις χάσει αυτό το ευγενές χαρακτηριστικό-πρόφαση τη στιγμή που κρατάς στο χέρι έναν λοστό και ρημάζεις ο,τι βρεθεί στο διάβα σου.

Δεκατριών χρονών και πάνω, όπλο του ένας λοστός ή ενα καδρόνι (ή και κοτρόνι ενίοτε) και υπό το προνόμιο της ομάδας του, λειτουργώντας ασφαλώς, σύμφωνα με την λογική των προβάτων (ψυχολογία της μάζας) νιώθει ανέγγιχτος και ασφαλής σε οποιαδήποτε ενέργεια του.

Πρόσφατα μάθαμε και κάτι “πρωτότυπο” και “συνταρακτικό”. Η αστυνομία λέει συμμετέχει στα επισόδεια και το μπάχαλο. Δημοσιέυτηκε λέει και οπτικοακουστικό υλικό μέσα απο τηλεοπτική εκπομπή που το αποδυκνύει αυτό! Αλήθεια, για πόσο ανήξερους μας περνάνε? Ζώντας στον καναπέ σου και μην έχοντας ποτέ συμμετάσχει σε διαδηλώσεις ή πορείες φυσικά και το βλέπεις αυτό σαν κάτι πρωτοφανές και ανήκουστο. Μην γελιόμαστε. Στο πλευρό του μπάχαλου πάντα ήταν και η αστύνομια αυτό τον Δεκέμβρη είτε με την έμπρακτη απραξία τους είτε και ενεργά συμμετέχοντας στους βανδαλισμούς. Ο λόγος κατ' εμέ? Ο αποπροσανατολισμός του όλου κλίματος με την γιγάντωση των επισοδείων καθώς και η δημιουργία κλίματος πανικού και φόβου. Ουσιώδης τρομοκρατία δηλαδή. Ασφαλίτες παντού λοιπόν και όταν παραφράστηκε σε κάποια φάση το σύνθημα “Σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία – η χούντα δεν τελείωσε το 73” με το “Σε κάθε πορεία υπάρχει αστυνομία....” κανείς δεν έδειξε να εκπλήσσεται.

Η γενία με μαλόξ στο πρόσωπο είναι όμορφη λέει ο τίτλος ενός άρθρου σε κάποια εφημερίδα που έπεσε στα χέρια μου. Προφανώς ο συγγραφέας στοχεύει στο να εξυψώσει τους αγώνες του φοιτητικού και νεολαιίστικου κινήματος. Άκρως ποιητικό και όμορφο να το διαβάζεις σε μια εφημερίδα. Όμως το να είσαι αναγκασμένος να χρησιμοποιήσεις μαλόξ λόγω χρήσης χημικών από τις δυνάμεις καταστολής και μάλιστα όταν συμμετέχεις σε μια ειρηνική διαδήλωση ακολουθώντας απλώς το ανθρώπινο ποτάμι είναι κατάφορα άδικο. Πεσμένες κοπέλες κάτω από τα δακρυγόνα, μεμονωμένες ομάδες οι οποίες διασπάστηκαν απο την πορεία λόγω καταδίωξης τον ΜΑΤατζήδων και αναζήτηση καταφυγίου μέσα σε πολυκατοικίες, κυνηγητό και αδιέξοδα λόγω επισοδείων. Σε αυτή την περίπτωση ο κύκλος βίας είναι η παγίδα που πρέπει ένας νοήμων να αποφύγει. Είναι πολύ εύκολο (και δίκαιο σε κάποιους θα φανεί) να αρπάξεις μια πέτρα απο την αγανάκτηση και να την πετάξεις στην διμοιρία που έχεις απέναντι σου. Όμως αυτή σου η πράξη μόνο μια ψευδαίσθηση απόδοσης δικαίου θα σου δώσει.

Έτσι δίνουμε τροφή στα αδηφάγα δελτία ειδήσεων και στην παραπληροφόρηση. Έτσι τα μίντια θα κρατήσουν τον κόσμο στο κλουβί του με κάγκελα έναν καναπέ και μία τηλεόραση. Έτσι ο πολίτης θα παραμείνει θεατής και όχι πρωταγώνιστης στην εξέγερση για το δίκαιο. Έτσι θα βάλεις και συ το λιθαράκι σου για να μεγιστοποιηθεί κι άλλο το κλίμα φόβου στις διαδηλώσεις έτσι ώστε όλο και λιγότερος κόσμος να συγκεντρώνεται στις πορείες. Έτσι απομαζικοποιείται το Κίνημα για την υποστήριξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Είτε με κουκούλα και μαντήλα, είτε χωρίς, οι πράξεις αυτές κρίνονται καταδικαστέες από τους Ανθρωπιστές. Υγιές κίνημα είναι ο αγώνας με σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή. Υγιές κίνημα είναι η έμπρακτη συμμετοχή σου στην διαδήλωση. Μέσα στο ποτάμι είσαι ίσος και όμοιος με αυτόν που κρατάς δίπλα σου στην ανθρώπινη αλυσίδα. Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να γίνεις κάτι διαφορετικό από αυτούς (γιατι θα εξομοιωθείς με τον ένστολο απέναντι σου). Θα βρεθείς υπόλογος στους διπλανούς σου που για άλλη μια φορά θα έχεις αποσπάσει την προσοχή του τηλε-θεατή και εν δυνάμει αγωνιστή.

Θ.Φ.

V for βία… REMEMBER REMEMBER, THE 6TH OF DECEMBER…

“6-12-2008. Η αρχή μιας νέας εποχής”… μιας νέας εποχής όντως..? ή μήπως ρίχνουμε στάχτη στα μάτια του κόσμου διότι πάλι κάτι στραβό κάναμε
(βλ. βατοπ-αιδοιο) και πρέπει κάπως να το κουκουλώσουμε?? (με ή χωρίς τους κουκουλοφόρους παιδιά?). Εξάρχεια ώρα 0. Παιδί 15 ετών νεκρό από σφαίρα «αστυνομικού»… Οδομαχίες, πλιάτσικα, χημικά, καμένα μαγαζιά, καμένες τράπεζες αλλά και... καμένα μυαλά… τα Μ.Μ.Ε. φρόντισαν δεόντως γι’ αυτό.. εικόνες βίας, εικόνες που τραβούν τα βλέμματα αν μη τι άλλο. Εικόνες που ανεβάζουν τα νούμερα τηλεθέασης. Εικόνες άρρωστες που προωθούν τη βία και την προπαγάνδα σε βάρος των διαδηλώσεων.. Αλήθεια, βλέποντας ΜΟΝΟ εικόνες βίας ποιος έχει το θάρρος να κατέβει στην πορεία? Δημιουργείται αίσθημα φόβου.. οι αναρχικοί, οι γνωστοί-άγνωστοι, οι κουκουλοφόροι.. όλοι στο ίδιο τσουβάλι σύμφωνα με τους δημοσιογράφους. Φυσικά για να αποδοθεί κάποιου είδους ισορροπία (σύμφωνα πάντα με το γούστο και τα κέφια των Μ.Μ.Ε.) αποδίδονται ευθύνες και σε αστυνομικούς.. έτσι για να μας αγαπήσει κι άλλο ο κόσμος.. έτσι! Να καταφέρουμε να κρατήσουμε τον απλό πολίτη καθηλωμένο στον καναπέ του, να κερδίσουμε την τυφλή του εμπιστοσύνη!

Πλιάτσικο… ντροπή…αίσχος…χάος, αναρχία, ανασφάλεια… Δεν θα διαφωνήσω ότι είναι μεγάλη βλακεία (πολύ λάιτ το λέω) το πλιάτσικο που έγινε το οποίο φυσικά είχε άμεσους αποδέκτες τους ιδιοκτήτες των καταστημάτων που λεηλατήθηκαν (αν και πρόσφατα δημοσιεύματα εντοπίζουν αστυνομικούς και γνωστούς-άγνωστους παρέα…). Όταν όμως πριν από 1 μήνα περίπου μαθαίναμε όλοι ότι ο εφραίμ είχε στο λογαριασμό του εκατομμύρια ευρώ, απ’ τα οποία φυσικά κάποια ήταν περιουσία του δημοσίου (δηλαδή του ελληνικού λαού!!), εκεί λοιπόν γιατί δεν έγινε… λαϊκό δικαστήριο απ’ τα Μ.Μ.Ε? Επέμειναν σε φράσεις του τύπου «μαύρα χρήματα, «λεφτά… άγνωστης προέλευσης» κ.ο.κ… φταίνε κι εδώ οι διαδηλωτές, οι μαθητές, οι φοιτητές, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι μετανάστες, οι κουκουλοφόροι, οι αναρχικοί, οι ακροδεξιοί, οι κεντρώοι, οι παράπλευροι, η εξοστρακισμένη(!!) σφαίρα, η ζαρντινιέρα, ο Αλέξης...? Καλά Χριστούγεννα επί τη ευκαιρία.. Να πάτε εκκλησία να ακούστε και λόγους του Άνθιμου μετά τη λειτουργία, έχουν βάση.. Να πάτε να τους φιλήστε και το χέρι. Να πάτε να σας εξομολογήσουν. Α, και μην ξεχάστε να ρίξετε κέρμα στον κουμπαρά για να ενισχύστε το (φτωχό) ίδρυμα που φέρει το όνομα «εκκλησία». Συνεχίστε να εθελοτυφλείτε όσοι θέλετε. Κατά τ’ άλλα οι διαδηλωτές είναι οι αλήτες και οι βάνδαλοι.

Η εξέγερση/επανάσταση/ο ξεσηκωμός- πείτε το όπως θέλετε –ξεκίνησε. Θέλουν δε θέλουν μερικοί (ναι αυτοί που μας υπνωτίζουν) θα αναγκαστούν (οι ίδιοι!) να καταπιούν τα υπνωτικά που μας ποτίζουν. Ο άνθρωπος είναι σε στάδιο παρακμής, το βλέπουμε όλοι. Βοηθήστε ο ένας τον άλλο στην προσπάθεια ανάκαμψης, της νέας αρχής που μας περιμένει. Είναι η ευκαιρία μας. Αφήστε πολιτικές ιδεολογίες και θεωρίες γι αγρίους στην άκρη και δείτε την αλλαγή, νιώστε την, ενεργοποιηθείτε. Η πολιτική συνείδηση είναι πολυτιμότερη της πολιτικής-ιδεολογικής ταύτισης. Ο θάνατος του Αλέξη ήταν η αφορμή. Συνεχίζουν τον πόλεμο εναντίων των προσπαθειών μας. Όμως το ποτάμι πίσω δε γυρνά. Ο λαός δεν ξεχνά και σε τέτοιες περιπτώσεις δεν συγχωρεί. Η πολυπρόσωπη βία που ασκούν δεν θα περάσει.

ΥΓ. ΑΛΕΞΗ ΝΑ ΣΑΙ ΚΑΛΑ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ…
ΥΓ2. REMEMBER REMEMBER THE 6TH OF DECEMBER
ΥΓ3. παραθέτω στίχους από ένα τραγούδι…

“is this just some small price that we are learning to pay for your social insecurity? they try to take my history away from me, social insecurity… they’ll look at me, they’ll try to take my life...

so this is your democracy? i call it damn hypocrisy, if you ask me i'll tell you if that's your life...”

levellers - social insecurity

Η. Κ.

Γενικολογώντας...

Πέμπτη, 4 Δεκεμβρίου 2008


Το '73 η απειλή ηταν εξόφθαλμη. Ήταν μπροστά σου, την ένιωθες πριν μιλήσεις, πριν εκφραστείς, πριν ακόμα διεκδικήσεις. Έπνιγε τη φωνή σου και το βίωνες αυτο καθημερινά. Ασφυκτιούσε ο νους σου και ο αγώνας για ελευθερία και για μια ζωή ανθρώπινη φαινόταν μονόδρομος. Μέχρι που αυτή η εξατομικευμένη ανάγκη γίνηκε συλλογικός αγώνας. Αγώνας πραγματικός, αντίσταση στη φοίμωση και την συνεχή και απάνθρωπη καταστολή. Και αυτό δεν σταμάτησε να υπάρχει καθώς ο στόχος ήταν εμφανής, ξεκάθαρος. Όλοι γνώριζαν πως θα εξελισσόταν η κατάσταση, θα έφτανε το φοιτητικό κίνημα μέχρι τέλους. Μέχρι κάποιοι να κάνουν το πιο "ηλίθιο" πράγμα που δεν θα έβαζε κανείς με το νου του. Να πιαστούν κάτι παλληκάρια και κάτι κοπελιές -ανόητα πιτσιρίκια είμαι σίγουρος πως κάποιοι θα τους αποκαλούσαν απο μέσα τους, εναποθέτοντας τις τελευταίες δικές τους ελπίδες πάνω τους- από τα κάγκελα του ΕΜΠ απέναντι σε οπλισμένες δυνάμεις και σε ερπηστριοφόρα....

Η μόνη διαφορά με τη σημερινή "φοίμωση" και "καταστολή" είναι οτι υπάρχει σε αναλογία, ζει, μπολιάζει τις ψυχές τον ανίδεων και αυτών-που-κοιτάζουν-τη-δουλειά-τους υποβόσκωσα. Ξεχνάμε εύκολα, αυτό ειναι de facto. Και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι οτι οι "αγωνιστές" μας είναι μαλθακοί, φλώροι, τεμπέληδες. Κρύβονται πίσω από το δαχτυλό τους όσον αφορά την προσωπική τους άποψη και προσπιούνται τον ισχυρό-ισχυρή ανατροπέα της κατάστασης πίσω απο παραταξιακές κουκούλες και με έμβλημα την Παρωπίδα ξεκινάν "αγώνα" για "κινητοποίηση", "αντίσταση", "ανατροπή". Ωραίες λέξεις έτσι? Έμορφες, εύμορφες, ισχυρές, ηχηρές... Ό,τι πρέπει δηλαδή για να κάνουμε τη δουλίτσα μας. Άρα και χρήσιμες....

Ας προσπαθήσει να δει κανείς τι έπεται στο -όχι και τόσο μακρινό- μέλλον και θα καταλάβει την βαρύτητα της κατάστασης.. Τα πράγματα λίγο πολύ είναι γνωστά. Χωρίς να εκπροσωπεί κάααποιος κάααποια παράταξη μπορεί να πει με ευκολία πως έχουν τα πράγματα και πως μοιάζει ο κοινωνικοπολιτικός ορίζοντας.Αναξιοκρατία, ιδιωτικοποιήσεις (που κατά τη γνώμη μου συνιστούν πρώτης τάξης έναυσμα για κοινωνικές διακρίσεις... Ο έχων και ο μη έχων... Ο νοών νοείτω...), ανασφάλιστη εργασία, μόρφωση υπο το καθεστώς "χρησιμότητας" και "ανταγωνιστικότητας" αντι ουσιώδους εκπαίδευσης, καθοδήγηση κ.α. Έχουμε μπροστά μας ένα σύστημα ξεδιάντρωπο όπου η καταστολή οποιασδήποτε μορφής διεκδίκησης όποιου δικαιώματος καταπνίγεται από "ζαρντινιέρες" και απο τον διπλανό μας που φοβάται, ή απλά δεν τον ενδιαφέρει. Σου λέει ποιός ο λόγος να ασχολήθω με αυτές τις χαζομάρες, εγώ μπορώ και ζω μες στην ανετίλα μου, μες στα παρτάκια, την καλοπέραση. Η καταστολή ξέρετε δεν έρχεται μονάχα απο τις μπατσικές δυνάμεις ελέγχου και καταστολής. Όοοοχι, η καταστολή πηγάζει πρωτίστως από τον φόβο και την αδιαφορία. Ε, μπορεί και η αδιαφορία να ειναι πιο επικίνδυνη, ποιος ξέρει?

Επικίνδυνο είναι και το κλισέ. Πορεία της 17 Νοέμβρη (χωρισμένη σε μπλοκ, καθώς υπάρχουν διαφορές στα πιστεύω και στον τρόπο επίτευξής τους βεβαίως βεβαίως)? Κλισέ. Κατάληψη συμβολική? Κλισέ. Συνελεύσεις, ένταση, φωνές, πλαίσια, ψήφος, τάχαμου διαφορές εμού και εσού λόγω ταμπέλας? Αστείο. Και κλισέ. Εκλογές τμημάτων σχολών και υποδιαιρέσεις σε σώματα και ανύπαρκτες διαφορές που τις βλέπουν μοναχά οι "διαβασμένοι"? Χυδαίο. Εκνευριστικό. Κοινότυπο. Ά, και κλισέ.

Ε τότε ρε παιδιά τι μας μένει? Η ηττοπάθεια και ο μηδενισμός? Η προσμονή για κάτι καλύτερο που κάποιος, κάπου, κάποτε θα ξεκινήσει επειδή η κατάσταση θα έχει φτάσει στο απροχώρητο? Η αποκρουστική, προαναφερθείσα αδιαφορία? Μήπως να αρπάξουμε κανα καδρόνι κι όποιον πάρει ο χάρος? Μμμμ, ελκυστικό απο μεριάς καποιων σιχαμένων -και ντεμέκ φιλοσοφημένων αγανακτισμένων- που ρημάζουν, πυρπολούν, βιαιοπραγούν και κυκλοφορούν με σπρέυ και μαντίλες στη μουτσούνα τους επειδη φοβούνται την ίδια τους την ταυτότητα. Αλλά ξέχασα, αυτοί δεν αναγνωρίζουν τον "στενο" και υποβαθμισμένο ανθρωπιστικώς και κοινωνικώς ρατσιστικό και βίαιο όρο της ταυτότητας. Λες και η ταυτότητα είναι μονάχα το καρτελάκι που κουβαλάς στην τσέπη σου... Αχαμ, εεε, παρεκτράπηκα αλλά δεν πειράζει, όλα αλληλοσυνδεόμενα είναι...

Συγγνώμη αλλά λύση συγκεκριμένη, λιτή, σαν συνταγή απο τον τσελεμεντέ -με το παρδόν δηλαδή- δεν υπάρχει. Δεν ήρθα εδώ να το παίξω φωστήρας άλλοστε. Και όσοι θεωρούν τους εαυτούς τους κάτι τέτοιο ειναι προφανώς τουλάχιστον αστείοι. Προτάσεις όμως μπορούν να κατατεθούν πολλές. Σε κάποιο τραπέζι καφενείου να κάτσεις θα ακούσεις ένα σωρό. Μήπως να σταματήσουμε αυτή την υποκρισία της Παράταξης και να αναγεννηθεί αυτή η έννοια χωρίς ενδοπαραταξιακά συμφέροντα, χωρίς δύναμη ιεραρχίας, χωρίς κεφάλια και "γιοσουφάκια". Έτσι, αυτή η ανίσχυρη παράταξη, με ξεκάθαρους στόχους αμόλυντους από ηγετικές περσόνες παίζει και να καταφέρει κατιτίς. Μήπως υπάρχει ανάγκη (λέω εγώ τώρα) για υγιή παρακίνηση και ενασχόληση με τα κοινωνικά θέματα που αφορούν τον καθένα μεμονομένα αλλά και συλλογικά? Μηπώς καταφέρει κάτι το φοιτητικό κίνημα με ουσιώδεις αγώνες και οχι συμβολικές κατακραυγές αλλά μεσα από πορείες δίχως νεφελώδεις διαφορές με κοινούς στόχους χωρίς την μάσκα της εχθροποίησης του "αντιπάλου"? Γιατί όχι και μέσα απο εικαστικούς τρόπους έκφρασης (διαμαρτυρία μέσα από την Φωτογραφία, την Μουσική, την Πεζογραφία κτλ.). Γιατι όχι και μέσα απο ουσιώδη αρθρογραφία?

Τέλος πάντων... Τρόποι υπάρχουν. Να, και 'γω τώρα θα παω σε κάνα καφενείο με την παρέα μου, θα πιούμε κανα ρακόμελο και θα εφεύρουμε μερικούς. Το θέμα είναι αν πιστεύουμε όντως σε αυτούς, αν ειναι εφικτοί και αποτελεσματικοί, αν θίγουν κάποιους (δικαίως ή αδίκως), αν παρακινούν τους νοήμονες με ορθό τρόπο ή αν απλώς ειναι γεννήματα του ν-οστού καραφακίου.


Θ.Φ.

Ας απαιτήσουμε την ελευθερία μας

Περπατώ, μελετώ, αναπνέω, πηγαίνω στην εκκλησία, στη λέσχη, τρώω, βγαίνω, βλέπω τους άλλους , πηγαίνω για ύπνο, μιλώ για αυτό που συμβαίνει, για τις ημέρες, για πράγματα μου, τις φιλοδοξίες μου και τους φόβους μου, το κάνω γιατί πάντα το έκανα. Έχω κάνει τα πάντα, ζω χωρίς να ξέρω να υπάρχω, μια ημέρα που θα εργαστώ εγώ θα πω «Γιατί; Και για ποιους;», και μια ημέρα θα πεθάνω…

Αλλά έρχεται ένας καιρός κάτω από τη νύχτα, τεράστια, ακίνητα και απόλυτη, μερικές φόρες που σταματάμε για να σκεφτούμε, και όταν " σκεφτόμαστε" τα πόδια της Αθηνάς τινάζονται, και κοκκινίζουν οι μάσκες της " Σοφίας" …

Κάνω ερωτήσεις, ρωτώ για την έννοια της ζωής μου, και την αίσθηση αυτού που κάνω, αυτού που με περικυκλώνει, γίνομαι ανήσυχος. Θεωρώ ότι υπάρχουν σημαντικά πράγματα που πρέπει να καταλάβω, απαραίτητα στοιχεία που πρέπει να μάθω, αναπόφευκτα αισθάνομαι ότι υπάρχει μια κενή μάσκα που πρέπει αποκαλυφθεί, και ότι οι ψέματα και οι αναισθησίες που μου εχουνε “προσφέρει” δεν με αφορούν. Διαισθάνομαι ότι ότι βλέπω δεν είναι πραγματικό, αντιλαμβάνομαι ότι είμαι ζωντανός και ότι είμαι πιο μεγάλος από αυτό που μου λένε , πολύ περισσότερο ενός πρωτοετή, ενός καταναλωτή, ενός σπουδαστή, ενός μηχανισμού που είναι εργαλείο ενός κόσμου που καθορίζεται από άλλους, και όλο αυτό που μου προτρέπουν να κάνω έχουν μικρό νόημα: ποια κατεύθυνση ακολούθου οι ζωές μας; Πιθανότερο σε μια κατεύθυνση του κώλου! Σε αυτήν την ζωή χωρίς νόημα, κυλούν προς το τίποτα! Οι σπουδές, τα μαθήματα, οι εξετάσεις… εντάξει, εντάξει… αλλά το κεφάλι μου στο βιβλίο συνεχίζει να είναι σε σκέψεις … και η καρδιά μου γράφει τις νέες σελίδες, τις δυσάρεστες και γεμάτες ερωτήσεις, σελίδες που ενώνουν και όχι φύλλα που διαιρούν, από χωρίζουν εμένα τον ίδιο εγώ από αυτούς που είναι γύρω μου…

Μερικές φόρες έρχεται η νύχτα, αναπόφευκτη εκτυφλωτική και ατελείωτη, τότε οι κόρακες ανοίγουν τα φτερά τους και ξεκινούν να τραγουδούν: μερικές φόρες αξίζει πιο πολύ να ζεις παρά μονό να υπάρχεις

Η άσκηση της μη-συνεργασίας είναι το τραγούδι μας, ο πραγματισμός είναι το γέλιο μας, το κενό μπροστά στην ψυχολογική και οικονομική βία των διακρίσεων είναι η δική μας προφητεία, δεν θέλουμε να μελετήσουμε μόνο και δεν θέλουμε να διδάξουμε μόνο, θέλουμε να ξέρουμε και θέλουμε να μεταδώσουμε, αλλά προ πάντων θέλουμε να μεγαλώσουμε και θέλουμε να αλλάξουμε, να μετασχηματίσουμε την αλήθεια και να μην την υπομείνουμε, να μην μάθουμε να την περιγράφουμε και να την ερμηνεύουμε παρά να μπούμε στον ρολό. Οι κόρακες δεν θέλουν αρχηγούς, δεν έχουν τους αντιπροσώπους, δεν αντιπροσωπεύουν κανέναν επειδή είναι μια ευαισθησία και ένας τρόπος ζωής, και γελούν με εκείνους που πιστεύουν στην αυτονομία αυτών που κρίνουν, στην επιβλητικότητα αυτών που ρητορεύουν, την ανώτερη' νοημοσύνη αυτών που αποφασίζουν, στην αμεροληψία αυτών που εξηγούν, στη καλή πίστη για αυτούς που μιλούν για "οικονομικούς νόμους" , στην αντικειμενικότητα ενός τελειοποιήσιμου αλλά μη αμφισβητήσιμου κοινωνικού και πολιτιστικού συστήματος, σε έναν " κόσμος - αγορά" όπου τα πρόσωπα και κόσμος αντιμετωπίζονται σαν αντικείμενα, κενά εμπορευματοκιβώτια, καταναλωτές, παραγωγοί, όπου το δικαίωμα να ζήσει ευπρεπή ζωή και να αναρωτηθεί την έννοια της ύπαρξης, ακούγεται στη θεωρία αλλά χάνεται στην πράξη. Σε μια αλήθεια που θεωρείται προφανή, αιωνία, αμετάβλητη, φυσική , τι μπορούμε να χάσουμε; Μονό τις αλυσίδες μας! Τίποτε άλλο εκτός από τις αλυσίδες μας! Ας πετάξουμε ψηλά! Ας ονειρευτούμε! Ας γίνουμε καλοί στον εαυτό μας! Ας γίνουμε σεβαστοί! Ας οργανωθούμε! Ας συνωμοτήσουμε! Ως πραγματικοί λιποτάκτες όλων αυτών που κάνουν δυστυχισμένους! Γιατί όταν αναγνωριστούμε, όταν βρεθούμε όλοι, όταν πετάξουμε όλοι μαζί, θα δοκιμάσουμε τη Δύναμη και θα μπούμε όπως οι νυκτερινοί δαίμονες του ύπνου στα κενά ράφια, πέρα από τα θαμπά γραφεία αυτών των φτωχών ανθρώπων που νομίζουν ότι ελέγχουν , αυτών φτωχών ανθρώπων, που νομίζουν ότι προβλέπουν , τόσο μικρών, τόσο λυπημένων, τόσο δύστυχων.

Αυτό το μανιφέστο είναι μια δράση χαράς, ελπίδας και της ευγνωμοσύνης που κάθε κόρακας αφιερώνει στους όμοιους του, είτε είναι δάσκαλοι, σπουδαστές ή οι άνθρωποι κάθε θέσης, είναι μια προσφορά, ένα δώρο, ένας ύμνος σε εκείνους που τολμούν, που δοκιμάζουν τα νέα βήματα προς τις νέες ελευθέριες, που δοκιμάζουν νέες λέξεις. Αυτό το μανιφέστο είναι για όλους εκείνους τους γίγαντες που κρύβονται πίσω από μια φαινομενική και ψεύτικη αδυναμία, που χρησιμοποιούν άλλες λέξεις, διακινδυνεύουν νέες έννοιες, ανακαλύπτουν νέες χειρονομίες αγάπης, ρισκάρουν την αποτυχία επειδή θέλουν να υπερβούν τα όρια, την στασιμότητα, την αδράνεια, την αναισθησία, και τον πόνο,… και ταράζονται αυτά τα θαυμάσια πρόσωπα, αχ πόσο ταράζονται! Κοκκινίζουν, τρώνε τα νύχια τους, τρέμει η φωνή τους, χτυπά δυνατά η καρδιά τους, τους συμβαίνουν πολλά πράγματα, απροσδόκητα, ζουν σε , παράξενες και ασυνήθιστες καταστάσεις, επειδή ανοίγουν νέα παράθυρα, διευρύνουν τον εσωτερικό κόσμο τους, ανατρέπουν τις τελευταίες βεβαιότητες, μέσα στο ρου της ανθρώπινης ιστορία. Ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να κατασκευάσουμε ότι αν πρώτα δεν ονειρευτούμε! Οι κόρακες είναι η χαρά, η καταγγελία, η εξέγερση, η ανυπακοή, η επικοινωνία!. Οι κόρακες είναι τα φτερά που ανοίγουν, τα πέταλα των λουλουδιών που κλείνουν, η εγγύηση των προσωρινών αξίων του σήμερα, μια χιονοστιβάδα που παρασύρει χωρίς όμως να βλάψει, ένα αναντικατάστατο στρατηγικό πλεονέκτημα, είναι η δόνηση μιας νέας πρόκλησης. Οι κόρακες αντιπροσωπεύουν τον αισθησιασμό και την τολμηρότητα της ζωής, είναι ένα καθησυχαστικό χάδι, η δύναμη του φωτός που μπαίνει στις ρωγμές. Προσοχή στην πτήση των κοράκων, κάντε πολλή προσοχή σε αυτό που λένε, γιατί μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια θα είμαστε παντού…