Ας απαιτήσουμε την ελευθερία μας
Περπατώ, μελετώ, αναπνέω, πηγαίνω στην εκκλησία, στη λέσχη, τρώω, βγαίνω, βλέπω τους άλλους , πηγαίνω για ύπνο, μιλώ για αυτό που συμβαίνει, για τις ημέρες, για πράγματα μου, τις φιλοδοξίες μου και τους φόβους μου, το κάνω γιατί πάντα το έκανα. Έχω κάνει τα πάντα, ζω χωρίς να ξέρω να υπάρχω, μια ημέρα που θα εργαστώ εγώ θα πω «Γιατί; Και για ποιους;», και μια ημέρα θα πεθάνω…
Αλλά έρχεται ένας καιρός κάτω από τη νύχτα, τεράστια, ακίνητα και απόλυτη, μερικές φόρες που σταματάμε για να σκεφτούμε, και όταν " σκεφτόμαστε" τα πόδια της Αθηνάς τινάζονται, και κοκκινίζουν οι μάσκες της " Σοφίας" …
Κάνω ερωτήσεις, ρωτώ για την έννοια της ζωής μου, και την αίσθηση αυτού που κάνω, αυτού που με περικυκλώνει, γίνομαι ανήσυχος. Θεωρώ ότι υπάρχουν σημαντικά πράγματα που πρέπει να καταλάβω, απαραίτητα στοιχεία που πρέπει να μάθω, αναπόφευκτα αισθάνομαι ότι υπάρχει μια κενή μάσκα που πρέπει αποκαλυφθεί, και ότι οι ψέματα και οι αναισθησίες που μου εχουνε “προσφέρει” δεν με αφορούν. Διαισθάνομαι ότι ότι βλέπω δεν είναι πραγματικό, αντιλαμβάνομαι ότι είμαι ζωντανός και ότι είμαι πιο μεγάλος από αυτό που μου λένε , πολύ περισσότερο ενός πρωτοετή, ενός καταναλωτή, ενός σπουδαστή, ενός μηχανισμού που είναι εργαλείο ενός κόσμου που καθορίζεται από άλλους, και όλο αυτό που μου προτρέπουν να κάνω έχουν μικρό νόημα: ποια κατεύθυνση ακολούθου οι ζωές μας; Πιθανότερο σε μια κατεύθυνση του κώλου! Σε αυτήν την ζωή χωρίς νόημα, κυλούν προς το τίποτα! Οι σπουδές, τα μαθήματα, οι εξετάσεις… εντάξει, εντάξει… αλλά το κεφάλι μου στο βιβλίο συνεχίζει να είναι σε σκέψεις … και η καρδιά μου γράφει τις νέες σελίδες, τις δυσάρεστες και γεμάτες ερωτήσεις, σελίδες που ενώνουν και όχι φύλλα που διαιρούν, από χωρίζουν εμένα τον ίδιο εγώ από αυτούς που είναι γύρω μου…
Μερικές φόρες έρχεται η νύχτα, αναπόφευκτη εκτυφλωτική και ατελείωτη, τότε οι κόρακες ανοίγουν τα φτερά τους και ξεκινούν να τραγουδούν: μερικές φόρες αξίζει πιο πολύ να ζεις παρά μονό να υπάρχεις
Η άσκηση της μη-συνεργασίας είναι το τραγούδι μας, ο πραγματισμός είναι το γέλιο μας, το κενό μπροστά στην ψυχολογική και οικονομική βία των διακρίσεων είναι η δική μας προφητεία, δεν θέλουμε να μελετήσουμε μόνο και δεν θέλουμε να διδάξουμε μόνο, θέλουμε να ξέρουμε και θέλουμε να μεταδώσουμε, αλλά προ πάντων θέλουμε να μεγαλώσουμε και θέλουμε να αλλάξουμε, να μετασχηματίσουμε την αλήθεια και να μην την υπομείνουμε, να μην μάθουμε να την περιγράφουμε και να την ερμηνεύουμε παρά να μπούμε στον ρολό. Οι κόρακες δεν θέλουν αρχηγούς, δεν έχουν τους αντιπροσώπους, δεν αντιπροσωπεύουν κανέναν επειδή είναι μια ευαισθησία και ένας τρόπος ζωής, και γελούν με εκείνους που πιστεύουν στην αυτονομία αυτών που κρίνουν, στην επιβλητικότητα αυτών που ρητορεύουν, την ανώτερη' νοημοσύνη αυτών που αποφασίζουν, στην αμεροληψία αυτών που εξηγούν, στη καλή πίστη για αυτούς που μιλούν για "οικονομικούς νόμους" , στην αντικειμενικότητα ενός τελειοποιήσιμου αλλά μη αμφισβητήσιμου κοινωνικού και πολιτιστικού συστήματος, σε έναν " κόσμος - αγορά" όπου τα πρόσωπα και κόσμος αντιμετωπίζονται σαν αντικείμενα, κενά εμπορευματοκιβώτια, καταναλωτές, παραγωγοί, όπου το δικαίωμα να ζήσει ευπρεπή ζωή και να αναρωτηθεί την έννοια της ύπαρξης, ακούγεται στη θεωρία αλλά χάνεται στην πράξη. Σε μια αλήθεια που θεωρείται προφανή, αιωνία, αμετάβλητη, φυσική , τι μπορούμε να χάσουμε; Μονό τις αλυσίδες μας! Τίποτε άλλο εκτός από τις αλυσίδες μας! Ας πετάξουμε ψηλά! Ας ονειρευτούμε! Ας γίνουμε καλοί στον εαυτό μας! Ας γίνουμε σεβαστοί! Ας οργανωθούμε! Ας συνωμοτήσουμε! Ως πραγματικοί λιποτάκτες όλων αυτών που κάνουν δυστυχισμένους! Γιατί όταν αναγνωριστούμε, όταν βρεθούμε όλοι, όταν πετάξουμε όλοι μαζί, θα δοκιμάσουμε τη Δύναμη και θα μπούμε όπως οι νυκτερινοί δαίμονες του ύπνου στα κενά ράφια, πέρα από τα θαμπά γραφεία αυτών των φτωχών ανθρώπων που νομίζουν ότι ελέγχουν , αυτών φτωχών ανθρώπων, που νομίζουν ότι προβλέπουν , τόσο μικρών, τόσο λυπημένων, τόσο δύστυχων.
Αυτό το μανιφέστο είναι μια δράση χαράς, ελπίδας και της ευγνωμοσύνης που κάθε κόρακας αφιερώνει στους όμοιους του, είτε είναι δάσκαλοι, σπουδαστές ή οι άνθρωποι κάθε θέσης, είναι μια προσφορά, ένα δώρο, ένας ύμνος σε εκείνους που τολμούν, που δοκιμάζουν τα νέα βήματα προς τις νέες ελευθέριες, που δοκιμάζουν νέες λέξεις. Αυτό το μανιφέστο είναι για όλους εκείνους τους γίγαντες που κρύβονται πίσω από μια φαινομενική και ψεύτικη αδυναμία, που χρησιμοποιούν άλλες λέξεις, διακινδυνεύουν νέες έννοιες, ανακαλύπτουν νέες χειρονομίες αγάπης, ρισκάρουν την αποτυχία επειδή θέλουν να υπερβούν τα όρια, την στασιμότητα, την αδράνεια, την αναισθησία, και τον πόνο,… και ταράζονται αυτά τα θαυμάσια πρόσωπα, αχ πόσο ταράζονται! Κοκκινίζουν, τρώνε τα νύχια τους, τρέμει η φωνή τους, χτυπά δυνατά η καρδιά τους, τους συμβαίνουν πολλά πράγματα, απροσδόκητα, ζουν σε , παράξενες και ασυνήθιστες καταστάσεις, επειδή ανοίγουν νέα παράθυρα, διευρύνουν τον εσωτερικό κόσμο τους, ανατρέπουν τις τελευταίες βεβαιότητες, μέσα στο ρου της ανθρώπινης ιστορία. Ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να κατασκευάσουμε ότι αν πρώτα δεν ονειρευτούμε! Οι κόρακες είναι η χαρά, η καταγγελία, η εξέγερση, η ανυπακοή, η επικοινωνία!. Οι κόρακες είναι τα φτερά που ανοίγουν, τα πέταλα των λουλουδιών που κλείνουν, η εγγύηση των προσωρινών αξίων του σήμερα, μια χιονοστιβάδα που παρασύρει χωρίς όμως να βλάψει, ένα αναντικατάστατο στρατηγικό πλεονέκτημα, είναι η δόνηση μιας νέας πρόκλησης. Οι κόρακες αντιπροσωπεύουν τον αισθησιασμό και την τολμηρότητα της ζωής, είναι ένα καθησυχαστικό χάδι, η δύναμη του φωτός που μπαίνει στις ρωγμές. Προσοχή στην πτήση των κοράκων, κάντε πολλή προσοχή σε αυτό που λένε, γιατί μέσα στα επόμενα λίγα χρόνια θα είμαστε παντού…
